ระหว่าง “ดังในไทย” กับ “ไร้ชื่อในเมืองนอก” คุณจะเลือกแบบไหน?

ระหว่าง “ดังในไทย” กับ “ไร้ชื่อในเมืองนอก” คุณจะเลือกแบบไหน?

#คุยเฟื่องเรื่องบอลไทย

เย็นวันนี้บอลถ้วยของญี่ปุ่นอย่างลูวานคัพก็จะกลับมาโม่แข้งกันอีกครั้งหลังจากที่เว้นว่างห่างหายไปนานถึงเกือบครึ่งปี (ครั้งหลังสุดที่ลงเล่นกันคือเมื่อกลางเดือน ก.พ.) และหนึ่งในปรากฎการณ์ความตื่นตัวของแฟนบอลไทยคือการได้ลุ้นอีกหนึ่งนักเตะไทยให้ได้ถูกส่งลงสนามเป็นตัวจริงอย่างเป็นทางการให้ได้ซักที

“ใช่ครับ!” ผมกำลังหมายถึงเจ้าตองนั่นแหละที่นับตั้งแต่ย้ายมาอยู่กับเจที่ซัปโปโร แฟนบอลชาวไทยยังไม่ได้มีโอกาสเห็นเจ้าตัวลงสนามในฐานะตัวจริงเลยซักนัด และลูวานคัพก็น่าจะเป็นโอกาสที่ใกล้ตัวที่สุดของเจ้าตัวในการลงประเดิมสนามที่ญี่ปุ่นโดยมีอดีตทีมเก่าของเจ้ามุ้ยอย่างซานเฟรซเซ ฮิโรชิม่าเป็นคู่ต่อสู้ในหนนี้

พูดถึงเจ้าตองก็อดทำให้ผมหวนกลับไปคิดถึงคำถามคลาสสิคที่เคยมีคนตั้งคำถามเอาไว้ว่า “ถ้าเลือกได้ระหว่างดังในไทยกับไร้ชื่อในเมืองนอก คุณจะเลือกแบบไหน?”

เหตุที่มันคลาสสิคเพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เจ้าคำถามนี้ก็ยังทันสมัยและมักถูกหยิบมาใช้ทุกครั้งที่มีนักเตะไทยฉายแววจุติขึ้นมาในวงการฟุตบอลบ้านเรา

เจ้าเช็คและเจ้าแบงค์ สองพี่น้องจากบุรีรัมย์และเจ้าบุ๊ค เอกนิษฐ์ ปัญญา ดาวโรจน์ของกว่างโซ้ง คือสามผู้เล่นที่ว่ากันว่าในอนาคตเราอาจจะได้เห็นพวกเขาไปล่าฝันยังเมืองนอก และเผลอๆอาจเป็นเวทีในระดับยุโรปเลยเสียด้วยซ้ำ (เพราะจากหน้าข่าวที่ออกมาเป็นระยะๆมันก็มีความเป็นไปได้ที่อีกไม่กี่ปีข้างหน้าเราอาจได้เห็นพวกเขาค้าแข้งในลีกเมืองนอก)

ที่ผมยกเอาเจ้าตองขึ้นมาเป็นพารากราฟจั่วหัวนั่นเพราะสถานการณ์ของเขากำลังวนเวียนอยู่กับคำสี่คำตั้งแต่ย้ายเข้ารังนกเค้าแมวมา นั่นคือ “รอการยอมรับ”  

รอการยอมรับจากโค้ชเพื่อกาชื่อตัวเองลงสนาม, รอการยอมรับจากเพื่อนร่วมทีมเพื่อให้ได้มีส่วนร่วมกับทีมให้มาก และรอการยอมรับจากแฟนบอลเพื่อทลายกำแพงแห่งความกดดัน นั่นแหละคือสิ่งที่ตองกำลังเผชิญอยู่ และผมก็เชื่อว่าตองเองก็กำลังต่อสู้อย่างหนักภายใต้ทัศนคติที่ยังคงดีอยู่เหมือนวันแรกที่มา  

เคยมีการดีเบตกันอย่างสนุกในเพจช้างศึกของเรานี่แหละว่านักเตะไทยสามารถไปค้าแข้งยังยุโรปได้หรือไม่ และคำพูดของลีซอ ธีรเทพ วิโนทัยที่ให้ไว้ในรายการก็ค่อนข้างที่จะน่าสนใจ คือ “ไปได้แต่ใจต้องพร้อม!”

ลีซอขยายความไว้อย่างดีว่าคำว่า “ใจพร้อม” ในที่นี้คือพร้อมที่จะเจอเรื่องบ้าๆอะไรก็ได้ทั้งในและนอกสนาม เรื่องบ้าๆที่บางทีเราอาจจะไม่ได้เจอมันที่ไทย เรื่องบ้าๆที่ต้องอาศัยความอดทนอย่างมากในการรับมือกับมัน และเรื่องบ้าๆที่อาจกัดกร่อนจิตใจของเราได้

“แม้คุณจะรู้อยู่แล้ว (จากสถิติที่ผ่านๆมาทั้งในการซ้อมและสนามจริง)ว่าฝีเท้าคุณดีกว่าคนอื่นในตำแหน่งเดียวกัน แต่นั่นอาจไม่เพียงพอที่จะทำให้คุณได้ลงสนามเพราะที่เมืองนอกเขานิยมใช้แข้งภายใน ความรู้สึกส่วนใหญ่มันก็เหมือนกับว่าเราไปแย่งงานเขานั่นแหละ” ส่วนหนึ่งจากที่ลีซอได้พยายามที่จะสื่อถึง

“ชัดเจน-เห็นภาพ!” เหตุการณ์ที่ลีซอเล่ามามักเกิดขึ้นบ่อยในการโยกก้นไปค้าแข้งยังยุโรปของนักเตะจากอาเซียน เฉกเช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นกับดวน วาน เฮาที่ได้เล่นบนสีเสื้อของฮีเรนวีนแค่สี่นาทีเท่านั้นก่อนที่เจ้าตัวต้องเก็บกระเป๋ากลับบ้าน สอดรับกับบทสัมภาษณ์ของฟิลิปส์ ทรุสซิเยร์ที่พูดไว้ในทำนองเดียวกันว่า “ผู้เล่นเอเชียมักไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีจากนักเตะยุโรปและนักเตะจากเอเชียมักกลายเป็นผู้ล้มเหลวเมื่อโค้ชมักเลือกนักเตะยุโรปก่อนเสมอ"

แม้ว่าการได้ไปเล่นในเมืองนอกจะถือเป็นความฝันของนักเตะไทยส่วนใหญ่เพราะมันทั้งโก้และเก๋อย่างบอกไม่ถูกที่ได้ก้าวขึ้นไปอีกสเต็ป  

อีกสเต็ปที่อาจทำให้รายได้ตัวเองต้องถูกกด อีกสเต็ปที่อาจต้องไปเริ่มต้นนับ ก.ไก่กันใหม่ อีกสเต็ปที่อาจทำให้ตัวเองต้องตกอยู่ในความเสี่ยงของที่นั่งนุ่มๆในม้านั่งสำรอง แต่ก็เป็นอีกสเต็ปที่ใครๆต่างก็บอกว่า “มันทั้งเท่และท้าทาย”  

และคำถามที่ว่าระหว่าง “ดังในไทย” กับ “ไร้ชื่อในเมืองนอก” คุณจะเลือกแบบไหน? คงจะยังเป็นคำถามคลาสสิคอยู่ต่อไป และอาจไม่ได้มีไว้เพื่อต้องการค้นหาคำตอบแต่เป็นคำถามเพื่อสร้างแรงผลักดันสำหรับใครบางคน คนที่เชื่อว่า “แล้วทำไมแข้งไทยจะยิ่งใหญ่ในเมืองนอกไม่ได้ล่ะ!”  

อยากฝากน้องๆที่กำลังอยู่ในบิ๊กไดเร็มม่าให้รักษาทั้งฟอร์มและสภาพร่างกายของตัวเองให้ดี, มีความกล้ามากพอที่จะเขยิบก้นออกจากเซฟโซน และทำจิตใจให้พร้อมเหมือนดั่งที่รุ่นพี่ลีซอ, พี่เจ, พี่อุ้ม, พี่มุ้ยและพี่ตองบอก เพราะเมื่อเวลาที่เหมาะสมมาถึงคุณจะได้ไม่ลังเลและไม่ลืมสิ่งที่รุ่นพี่เคยบอก

“ดังในไทยมีให้เห็นอยู่ถมไปแต่ไฉไลในเมืองนอกนั้น...นับคนได้!”

"ฟิตเนส-เพรสซิ่ง" คำตอบสุดท้ายพาแข้งไทยโกอินเตอร์

สเต็ปไปยุโรปของแข้งไทยระหว่าง “ค่อยเป็นค่อยไป” กับ “มีโอกาสต้องรีบคว้าไว้” แบบไหนถึงจะเหมาะ?